شاخه های سیب چه بلند است

بیاور پائین،

        شانه هایت را

شاخه های سیب چه بلند است

دستان قد کوتاه من

      برنمی تواند چید سیبی!

بیاور پائین؛

        ...  
            ...

صداقتم را دزدیدند!

چقدربی وزن و کوتاهم

وقتی صداقت حرفهایم را ربودند.

میگفتم: " تو"

آمدند!!

 خاک آلود دیوار مختصرمهربان ذهنم را-

 زیرِ اتم بمب های کنش های معقول-

رنگین گون کاخ تعقّل-

ساختند و کاشتند:

  "شما"


***


وزنم دهید

 طولم

 من تنیده ام در "تو"

 "شما"،

      آرام نمی خوابد در روح چهارمیلیون سالۀ اجدادم


چقدر بی وزن و کوتاهم


صداقتم را دزدیدند.!

... دیده ای؟!!

پوسیده فریادِ

             ترکیده لبِ بی پناه پرندۀ مهاجر!

گورستان سردِ چشم ات را دیده ای؟!

 - سبزشاخِ که خنده ای زرد پوشید.

 - کنچشککتخمِ که در دل ارتفاع دفن شد.

 - وسوسه ای مترسک های دامانت

           جرعه

                 جرعه

                      قتل عام

سنگ نیلگون فلاخن مژگنت بود.

گورستان سرد چشم ات را دیده ای؟!

...

مراببخش!

نا آرام دلِ مهربانم

در

پیچ کوچه باغِ

              فشردۀ نگاهت

سرک می کشد.

مرا ببخش!

            فضولی هایم.

***

چقدربلنده

           دیوار پلکانت

خواهشاً خاردار مبند.

پیچکِ خشکِ

             نفس می کشد
...

باغ

سیبِ

       که خیلی دوره.

مراببخش!

           زیاده خواهی هایم.

***

آنجا ترانه بهار میخواند.

زمستان!

       آغوش پر از پرپرشدن

                           این جا

فصل سبزنگاهت

در

    لیاقت هزارپاره دامن نمی گنجد.

مرا ببخش!

             فضولی هایم.

             زیاده خواهی هایم.

رنگین کمان قدم هایت!

سلام!

بارانی ترین سلامم


گل واژۀ سبز عشق


تقدیم قدم های رنگین کمانی ات باد


و


دستان پر آشوب

                     خواهش هایم


   دشت های در هم افتادۀ کاکل پیچک ها


   گل بدوزد


   دسته / دسته


                  تا

                  حضور مهربان خورشید

و

سرود یخ بار آغوشم:


 شب نیمه پائیزی


     ثانیه / ثانیه


       خورشید گل بکارد


              تا


              فصل رنگین کمانِ

                                     قدم هایت

شکوه

شبان گاه که می آیی به خوابم

شبان را تا سحر در پیچ و تابم

گلی گلزار بوستان امیدم

قسم در آتش هجرت کبابم