خنده ی سیاه زمان

شب حادثه ائیست:

که شعرهایم

سپیدهایم

غزلهایم

در شکوفه هایی خنده ی سیاه زمان

نشسته برلبان سرد

         مرد دیار عدم می کشد.

مهتاب مُردَ است،

دربستر زمان

                  جاریِست سیل مردگی هایش

سیب هایت را مبند به شاخه ی سوخته،

 بوی آتش می دهد

طعم صد کره ی داغ

برگ که خلاصه ی زجّه های خویش اند.

خندهایم

شوخی هایم

پرپر نفسهای بی انتهای مردگی هاست

تا روزی-

رودی شود،  

                 آزاد

سوارِ بال های سفید کبوتران

رقص کنان

   بر مزارش نوحه بخواند.

مهتاب مُردَ است،

در بستر زمان

              جاریِست سیل مردگی هایش

30/4/1389 
بامیان

خاطرات یخ بندان

که ماه شب
لبانش را می خواباند،
                      کنار پنجره
براندام چوبین پیچک منتظر
است،
       ساعت احتضار من
درتنگِ شکسته، یک ماهی...

می بینم
سفید، سفید در دست شاخه ها می نشینی
به تعظیمت میرود سر، فرو
سرد
     سرد
یخ می زند، کوچه
شیردانی از یخ کناری چشمان من.
کمی آتش بزن،
                 به گامهایت
 که در تختخواب جامانده است.

دیریست
ماه هم، همخواب پیچک نشد
شاید!
یخ بندان شوم
جنوب قطب خیالت،
            در سراب مرگ.




5/4/1389
بامیان

ترانه ی خشک تنهایی

می برد شب
پلکان پنجره را
      زیرلحاف سردش،
              آرام
                  آرام
چشمان تو
همیشه تر از همیشه
تلاطم وار درمن... .


دست به غوزبۀ* سرم می کشم
میان دریای تب...


فریاد می زند،
      جا رختی ماه
      چند تا چوب لباسی خالی.
ترانه ی خشک تنهایی
در رگ رگ دیوار زمزمه کنان
حلول نامیمونیست، درین بستر
...
پُرشد، خِرخِره ام
نافرجامی جسم خیالت
در ته ماندۀ ویسکی دفن می کنم.


24/4/1389
بامیان
---------------------------
*غوزبه: نوع بوته کوهی (گیاه کوهی) میباشد که شکل گرد همانند "سرآدم" دارد، روی آن سیخ سیخ و براق است.