سرخ سیب " میدان "

قطره های خونِ سبزِ بودنت را


پیاله می کرد


            کام سفر


ته خوردۀ نگاهت


                سرخ سیب " میدان* "


انتحارِ


         یک وسوسه 



         آوای پایانی دهل ثانیۀ حضورت


   *    *      *


سرخ سیب " میدان "!


پیشانی آبی آسمان


              شاخسارِ کاکلت


                                   می وزد


دستان من


           سرد طعم ریشۀ خشکیده


   *    *     *


می کفانم

  شیطنت های یک وسوسه

            حضور خدای ات


                     در پنچرۀ نیمه دَم


                      طلوعِ بی بلوغِ روزنه های تنگ


رقص آبشار جاودانگی

             پاره کند


              گلوی مرده گی هایم


سرخ سیب ...!


*- میدان : منطقۀ در ولایت میدان وردک که دارای سیب فراوانیست، این منطقه مشهور به دره میدان است.

تنی برفی

بیا! تا این نفس هایم گذارم روی لبهایت


بسازم باغ احساسی بکارم سرو رعنایت


بیا! گرچند پلاسی پیر تمامش هست و نیستم شد


بسازم فرش مژگانم گذارم زیر پاهایت


حیاطی خشک تنها باد؛ شکست پرپرلبانی گُل


بسازم گل ز دستانم بپاشم سوی موهایت


طلوعی کلبه ام تنگ و همیش آوارِ تیروتار


بسازم پنجره از عشق برای چشم زیبایت


تو رعدی بخت بیدارو عروسی کلبه ای تاری


بسازم پیرهن از ماه، شوی ماه، ماهِ بالایت


هران گفتم هوس گون بود همی دانم تو می دانی


ندارم جز تنی برفی شوم آب بهر سودایت

تا ابد، مبند! سینه ام به تارهای شب

وقتی به انتها می رسم، ظهور می کنی


کلبۀ سیاه تردید؛ گُمِ گور می کنی


قطره بی انتهای دل بریدن و ماندن آئینه


در انکسار مژهایت؛ دریای دُر می کنی


زاویه های پر پیچ و خمِ سراشیب پنجره


در یک نگاه میرود؛ مسیرِ پُر شور می کنی


آه! صخره می شود دانه  سبز بهار


آبی یک طلوع؛ افسانه  نور می کنی


تا ابد، مبند! سینه ام به تارهای شب


شب میشود در من، ماه دور می کنی

امو که دزی کد مره!!

شَونَه سُونِی آسمو موروم قَد یک سبدِ آرزو


گَشتَه گشتَه تا پیش ماه دَ صد بانه و گفتگو


موروم خوده پیدا کنم؛ اَمو که دُزی کَد مره


بورد اَمو سِیوای سرخ، دَکا تُولغَلجِی کَد مره


کوچه دَ کوچه سر گَردُو، پیشی خانهِ هر اِستاره


سَوسَو شُدَه مِیگردوم، پَسِی خود خو آواره


اَکو اَوسَنَه مُوشُوم؛ اِستَاره ها خنده مُونه


قَرَد قُوها رَه بَلَه دَشت؛ نِشان گُم گشته مونه


شاید باور تو نَشَوَه، دِیگه دَال گشت نِی یَستَه


خانه دَ خانه پُرسُوپَال، روی دوگشت نِی یَستَه

کَی مِی یی؟؟؟

اَز یَاد مَه نَه موره گَپَای تو دیده

قَسَم خوردو و وَادَه های دیده

دِست مَه رَه گِرِفتِی دَ بَلَه سرخو

دَ یَاد مَه صُوب مونی شَوَای خو دیده

           ***

غَیدِی رفتو کَلُو چِیخرَا موکدی

چِمی پُر اودِیدَه دُوَا موکدی

گفتی موری بخیر زود برمیگردی

چه دنیا ها پیش مَه رؤیا موکدی

           ***

قَولِی برگشت اَلَه گِی دَ بهاره

وقتِ لَلَگ دَ دشت و کوه و ساره

برفا او شد سیا یَه کوه و دَرَّه

لَلَک پیرشد ودِیِی کشت و کاره

          ***

مرَه بوگوی کَلو ساده یُوم اَلی

عُصۀِ نَاق، مهَ دیوانه یُوم اَلی

گُل اَرجَای که بَشَه خار نَه موشه

جای شِی دَ دل، مَه بیچَّاره یُوم اَلی

          ***

تو دِق نشو...

تو دِق نَشو اگه اَسموني زندگي آوري شده

سربندا ره كور كدَه و اَو دَ جوي خُشكي شده

زاله گگ توفو كدَه ريخته گُلاي سِو تو ره

دشت دل دَ دمي سيل و قول و بول دِگري شده

آشوناي ندره قريه پُر از غربت و غم

دَ شروشوري بي كسي پندك دل زخمي شده

دست خو نگير زيرسر از عصه كار جور نموشه

خيره باري عُصه ها تُوبكي تُوبكي تُولي شده

واز موشه چِمي اورسي سَوزي قد ميكشه تاكمر

گرچه پيره سوزي و قت قتك پندي شده

بازاَم اَلَي بارو موشه پلوني گل كلو موشه

گرچه برگاي اميد دَ بله قوق بُلبي شده



        نوشته شده در زمستان 1388، بامیان

سلام دَ دوستای خوب مه

مه از سرزمین شجاعان کوهستان، زابلستان، هزارستان بزرگ همرای از شمو در دنیای مجازی دَ ارتباط استم.
بلده شمو شعر می نویسُم، شعرهای به زبونی کاکه و دولی هزارگی، امید دَرِم که مورد قبول ذوق هنر دوست ازشمو قرار بگیرَه.
پس همرای سرزمین شجاعان، فرزند زابلستان؛ هزارستان بزرگ باشید....