شَونَه سُونِی آسمو موروم قَد یک سبدِ آرزو
گَشتَه گشتَه تا پیش ماه دَ صد بانه و گفتگو
موروم خوده پیدا کنم؛ اَمو که دُزی کَد مره
بورد اَمو سِیوای سرخ، دَکا تُولغَلجِی کَد مره
کوچه دَ کوچه سر گَردُو، پیشی خانهِ هر اِستاره
سَوسَو شُدَه مِیگردوم، پَسِی خود خو آواره
اَکو اَوسَنَه مُوشُوم؛ اِستَاره ها خنده مُونه
قَرَد قُوها رَه بَلَه دَشت؛ نِشان گُم گشته مونه
شاید باور تو نَشَوَه، دِیگه دَال گشت نِی یَستَه
خانه دَ خانه پُرسُوپَال، روی دوگشت نِی یَستَه
گَشتَه گشتَه تا پیش ماه دَ صد بانه و گفتگو
موروم خوده پیدا کنم؛ اَمو که دُزی کَد مره
بورد اَمو سِیوای سرخ، دَکا تُولغَلجِی کَد مره
کوچه دَ کوچه سر گَردُو، پیشی خانهِ هر اِستاره
سَوسَو شُدَه مِیگردوم، پَسِی خود خو آواره
اَکو اَوسَنَه مُوشُوم؛ اِستَاره ها خنده مُونه
قَرَد قُوها رَه بَلَه دَشت؛ نِشان گُم گشته مونه
شاید باور تو نَشَوَه، دِیگه دَال گشت نِی یَستَه
خانه دَ خانه پُرسُوپَال، روی دوگشت نِی یَستَه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر