جسد

تو رفت_ پیش پاهایت چه سد میشد؟

ندیدی یا نخواستی؟ وقت رد میشد


به یالت چنگ زد، لبریز دلتنگی


نگاهش پر زخواهش جذرو مد میشد


به فرسنگ_ تمنا بست و راهت را


سر_ هر خاروخس زیر_ لگد میشد


تو میرفتی هوای_ عاشق_ کم کم


مردد آغوش_ دستان سرد میشد


نیاورد پیش رو امید "نَومیدش"*


که هر چه ردبرد دنیای بد میشد

ـ ـ ـ

کنون جای_ قدمهایت که با مه رفت


رها! اندر سرایت، مرد جسد میشد


بامیان

1389/5/13

ــــــــــــ
*نَومِیدش: ناامیداش؛ مأیوس شده