پرنده ی رنگین کمان رؤیا

... سلامی خواهم داد
به شکوفه های ناز_باران
و تورا؛
        خیال_گامهای بلند باران

در تارهای لایزرع وجودم
سبزه را گیتار میزنی
ای پرنده ی رنگین کمان رؤیا!
میشود،
          فصل سیب
         رقص_ پرنده ها
 در توبه تماشا نشست؟!


بامیان
03/08/1389

پرواز

باز بارانی شود آهنگ خشک_ رازما
شور از گل بوسه ها درفصل سرآغازما
دانه ی غم میرود، فصل فراق م چیده از
ریتم سرد_ زندگی زین پرده های سازما
بادکن کاه_ غمت جشن_ اقاقی میرسد
درطلوع_ خنده ها از سطرهرپروازما
شانه هایت را بشو فردا هوای مخملیست
درهوای بوته ها با قصه های نازما
زندگی را شانه میسازم برای کاکلت
دامن_ از سبزه ها برقامت هر رازما
          بامیان- بندی امیر
             8/5/1389

نشد فرصت

نشُد فرصت؟ مرا یاری کنی یا باوری، یکدم
نمی پرسی؟ چه شب ها سخت شد بی یاوری، یکدم
شکستم تار موهایم میانی دست تنهایی
فروبستی نگاهایم بسی بی باوری، یکدم
شبا را تا سحر فریاد من پرجوش می خواند
ولی زنجیرو گیتارم، چرا؟ زوراوری، یکدم
فراری نیست پاهایم گیره افتاده موهایت
شکن قفلی دلت یک چلّه* ی سوزاوری، یکدم

مراچاهم کند درگورو با اینارزوی آخر
نشد فرصت مرایاری کنی یا باوری، یکدم

بامیان
28/اسد/1389
ـــــــــــــــــــــــــ
* چلّه: زمستان؛ چهل روز از زمستان که نهایت سردی و سرما می بارد.

پدرنالت

پَدَرنالت! عَجَب نارامَه* سَنگا*
که کی قایِل* شَوَد اِی دِیل* ناخا*؟
برای یک نَفَس سیرَت بُبینَم*
سَرَم را خاکِ را* فَرشَ است و امّا:
نِگاهَت پُشت دَرها سَنگ می زد
مَبادا چَشم مَن اُفتَد به دَرها
تورا می بُردو گَر در آسُمانا*
مَنَم شاهِین بودَم شاید که پِیدا
مِیَانی اَبرُها دُورَاز هَیاهُو
دَراغوشی سِتاره پیش دَریا
ـ ـ ـ
شَبا* روزا* رَه* اِد ما پَی نَمُفتُم*
جُدا، بَن بَن* کَدی توتی* دَ هرجا

بامیان
24/سنبله/1389

ـــــــــــــــــــــــــ
* نارامَه: سرسخت،بی رحم  
* سنگا: سنگ ها
* قایل: قانع
* دیل: دل
* ناخا: نا خواه، ناراضی
* بُبینَم: ببینم 
* را: راه
* آسُمانا: آسمان ها
* شبا: شب ها
* روزا: روزها
* اِد پی نَمُقتُم: هزگزنمی فهمم
* بَن بَن: بند بند
* توتی: توته توته، بُرش بُرش، قطعه قطعه

چه چاره؟!

… زد صدا دیشب نفهمیدم ستاره

بود یا وَهمی سَرَازنَو، من دوباره

جُل* شُدم، ققروق_* خشک صحرا

بسته،* تاری هرپلاسم تیغ و داره

ناق* میخندم به روی زندگانی

زندگی دورَست و شب، امّا چه چاره

میشود: یک روز قسمت کرد باهم

آسمان_ از صداقت گر بذاره؟

باز مهتاب ام که شاید مهربانی

سهم ماکردی و در باغ_ ستاره

ـ ـ ـ

لحظه هایم زیر_ پاهای محالی

خورد گردیدندو من از استخاره


بامیان

1389/سنبله/22

ــــــــــــــــــــ

* جُل: فرش و لباس کهنه
* ققروق: قاق، خیلی خشک شده، (بیشتر برای نباتات و علف های که زیر شعاع آفتات خشک میشود، مورد استفاده است.
* بَسته: کامل، تمام، سراسر
* ناق: بیهوده، واهی، پوچ

نوت: کلمات که در بالا آورده شده، کلمان عامیانه از زبان مردم مناطق مرکزی افغانستان است. «هزاره ها»

جسد

تو رفت_ پیش پاهایت چه سد میشد؟

ندیدی یا نخواستی؟ وقت رد میشد


به یالت چنگ زد، لبریز دلتنگی


نگاهش پر زخواهش جذرو مد میشد


به فرسنگ_ تمنا بست و راهت را


سر_ هر خاروخس زیر_ لگد میشد


تو میرفتی هوای_ عاشق_ کم کم


مردد آغوش_ دستان سرد میشد


نیاورد پیش رو امید "نَومیدش"*


که هر چه ردبرد دنیای بد میشد

ـ ـ ـ

کنون جای_ قدمهایت که با مه رفت


رها! اندر سرایت، مرد جسد میشد


بامیان

1389/5/13

ــــــــــــ
*نَومِیدش: ناامیداش؛ مأیوس شده

عابرباران

قطره قطره میشمردم
شبنم روی پلکان سحر.

سخت تیره خوابید بود،
                           شب!
درهجوم دستان ملخ آسایی
که شبنم ها را به زندان میکشید.
ونوری تنگ میراند،
                          نفس هایش
برگلوگاه مرگ!
...
حکایت باران را،
              در انتهای وجود
              وابتدای حضور...،
                              عابرباران

بامیان
1389/5/25

خنده ی سیاه زمان

شب حادثه ائیست:

که شعرهایم

سپیدهایم

غزلهایم

در شکوفه هایی خنده ی سیاه زمان

نشسته برلبان سرد

         مرد دیار عدم می کشد.

مهتاب مُردَ است،

دربستر زمان

                  جاریِست سیل مردگی هایش

سیب هایت را مبند به شاخه ی سوخته،

 بوی آتش می دهد

طعم صد کره ی داغ

برگ که خلاصه ی زجّه های خویش اند.

خندهایم

شوخی هایم

پرپر نفسهای بی انتهای مردگی هاست

تا روزی-

رودی شود،  

                 آزاد

سوارِ بال های سفید کبوتران

رقص کنان

   بر مزارش نوحه بخواند.

مهتاب مُردَ است،

در بستر زمان

              جاریِست سیل مردگی هایش

30/4/1389 
بامیان

خاطرات یخ بندان

که ماه شب
لبانش را می خواباند،
                      کنار پنجره
براندام چوبین پیچک منتظر
است،
       ساعت احتضار من
درتنگِ شکسته، یک ماهی...

می بینم
سفید، سفید در دست شاخه ها می نشینی
به تعظیمت میرود سر، فرو
سرد
     سرد
یخ می زند، کوچه
شیردانی از یخ کناری چشمان من.
کمی آتش بزن،
                 به گامهایت
 که در تختخواب جامانده است.

دیریست
ماه هم، همخواب پیچک نشد
شاید!
یخ بندان شوم
جنوب قطب خیالت،
            در سراب مرگ.




5/4/1389
بامیان

ترانه ی خشک تنهایی

می برد شب
پلکان پنجره را
      زیرلحاف سردش،
              آرام
                  آرام
چشمان تو
همیشه تر از همیشه
تلاطم وار درمن... .


دست به غوزبۀ* سرم می کشم
میان دریای تب...


فریاد می زند،
      جا رختی ماه
      چند تا چوب لباسی خالی.
ترانه ی خشک تنهایی
در رگ رگ دیوار زمزمه کنان
حلول نامیمونیست، درین بستر
...
پُرشد، خِرخِره ام
نافرجامی جسم خیالت
در ته ماندۀ ویسکی دفن می کنم.


24/4/1389
بامیان
---------------------------
*غوزبه: نوع بوته کوهی (گیاه کوهی) میباشد که شکل گرد همانند "سرآدم" دارد، روی آن سیخ سیخ و براق است.

شاخه های سیب چه بلند است

بیاور پائین،

        شانه هایت را

شاخه های سیب چه بلند است

دستان قد کوتاه من

      برنمی تواند چید سیبی!

بیاور پائین؛

        ...  
            ...

صداقتم را دزدیدند!

چقدربی وزن و کوتاهم

وقتی صداقت حرفهایم را ربودند.

میگفتم: " تو"

آمدند!!

 خاک آلود دیوار مختصرمهربان ذهنم را-

 زیرِ اتم بمب های کنش های معقول-

رنگین گون کاخ تعقّل-

ساختند و کاشتند:

  "شما"


***


وزنم دهید

 طولم

 من تنیده ام در "تو"

 "شما"،

      آرام نمی خوابد در روح چهارمیلیون سالۀ اجدادم


چقدر بی وزن و کوتاهم


صداقتم را دزدیدند.!

... دیده ای؟!!

پوسیده فریادِ

             ترکیده لبِ بی پناه پرندۀ مهاجر!

گورستان سردِ چشم ات را دیده ای؟!

 - سبزشاخِ که خنده ای زرد پوشید.

 - کنچشککتخمِ که در دل ارتفاع دفن شد.

 - وسوسه ای مترسک های دامانت

           جرعه

                 جرعه

                      قتل عام

سنگ نیلگون فلاخن مژگنت بود.

گورستان سرد چشم ات را دیده ای؟!

...

مراببخش!

نا آرام دلِ مهربانم

در

پیچ کوچه باغِ

              فشردۀ نگاهت

سرک می کشد.

مرا ببخش!

            فضولی هایم.

***

چقدربلنده

           دیوار پلکانت

خواهشاً خاردار مبند.

پیچکِ خشکِ

             نفس می کشد
...

باغ

سیبِ

       که خیلی دوره.

مراببخش!

           زیاده خواهی هایم.

***

آنجا ترانه بهار میخواند.

زمستان!

       آغوش پر از پرپرشدن

                           این جا

فصل سبزنگاهت

در

    لیاقت هزارپاره دامن نمی گنجد.

مرا ببخش!

             فضولی هایم.

             زیاده خواهی هایم.

رنگین کمان قدم هایت!

سلام!

بارانی ترین سلامم


گل واژۀ سبز عشق


تقدیم قدم های رنگین کمانی ات باد


و


دستان پر آشوب

                     خواهش هایم


   دشت های در هم افتادۀ کاکل پیچک ها


   گل بدوزد


   دسته / دسته


                  تا

                  حضور مهربان خورشید

و

سرود یخ بار آغوشم:


 شب نیمه پائیزی


     ثانیه / ثانیه


       خورشید گل بکارد


              تا


              فصل رنگین کمانِ

                                     قدم هایت

شکوه

شبان گاه که می آیی به خوابم

شبان را تا سحر در پیچ و تابم

گلی گلزار بوستان امیدم

قسم در آتش هجرت کبابم

سرخ سیب " میدان "

قطره های خونِ سبزِ بودنت را


پیاله می کرد


            کام سفر


ته خوردۀ نگاهت


                سرخ سیب " میدان* "


انتحارِ


         یک وسوسه 



         آوای پایانی دهل ثانیۀ حضورت


   *    *      *


سرخ سیب " میدان "!


پیشانی آبی آسمان


              شاخسارِ کاکلت


                                   می وزد


دستان من


           سرد طعم ریشۀ خشکیده


   *    *     *


می کفانم

  شیطنت های یک وسوسه

            حضور خدای ات


                     در پنچرۀ نیمه دَم


                      طلوعِ بی بلوغِ روزنه های تنگ


رقص آبشار جاودانگی

             پاره کند


              گلوی مرده گی هایم


سرخ سیب ...!


*- میدان : منطقۀ در ولایت میدان وردک که دارای سیب فراوانیست، این منطقه مشهور به دره میدان است.

تنی برفی

بیا! تا این نفس هایم گذارم روی لبهایت


بسازم باغ احساسی بکارم سرو رعنایت


بیا! گرچند پلاسی پیر تمامش هست و نیستم شد


بسازم فرش مژگانم گذارم زیر پاهایت


حیاطی خشک تنها باد؛ شکست پرپرلبانی گُل


بسازم گل ز دستانم بپاشم سوی موهایت


طلوعی کلبه ام تنگ و همیش آوارِ تیروتار


بسازم پنجره از عشق برای چشم زیبایت


تو رعدی بخت بیدارو عروسی کلبه ای تاری


بسازم پیرهن از ماه، شوی ماه، ماهِ بالایت


هران گفتم هوس گون بود همی دانم تو می دانی


ندارم جز تنی برفی شوم آب بهر سودایت

تا ابد، مبند! سینه ام به تارهای شب

وقتی به انتها می رسم، ظهور می کنی


کلبۀ سیاه تردید؛ گُمِ گور می کنی


قطره بی انتهای دل بریدن و ماندن آئینه


در انکسار مژهایت؛ دریای دُر می کنی


زاویه های پر پیچ و خمِ سراشیب پنجره


در یک نگاه میرود؛ مسیرِ پُر شور می کنی


آه! صخره می شود دانه  سبز بهار


آبی یک طلوع؛ افسانه  نور می کنی


تا ابد، مبند! سینه ام به تارهای شب


شب میشود در من، ماه دور می کنی

امو که دزی کد مره!!

شَونَه سُونِی آسمو موروم قَد یک سبدِ آرزو


گَشتَه گشتَه تا پیش ماه دَ صد بانه و گفتگو


موروم خوده پیدا کنم؛ اَمو که دُزی کَد مره


بورد اَمو سِیوای سرخ، دَکا تُولغَلجِی کَد مره


کوچه دَ کوچه سر گَردُو، پیشی خانهِ هر اِستاره


سَوسَو شُدَه مِیگردوم، پَسِی خود خو آواره


اَکو اَوسَنَه مُوشُوم؛ اِستَاره ها خنده مُونه


قَرَد قُوها رَه بَلَه دَشت؛ نِشان گُم گشته مونه


شاید باور تو نَشَوَه، دِیگه دَال گشت نِی یَستَه


خانه دَ خانه پُرسُوپَال، روی دوگشت نِی یَستَه

کَی مِی یی؟؟؟

اَز یَاد مَه نَه موره گَپَای تو دیده

قَسَم خوردو و وَادَه های دیده

دِست مَه رَه گِرِفتِی دَ بَلَه سرخو

دَ یَاد مَه صُوب مونی شَوَای خو دیده

           ***

غَیدِی رفتو کَلُو چِیخرَا موکدی

چِمی پُر اودِیدَه دُوَا موکدی

گفتی موری بخیر زود برمیگردی

چه دنیا ها پیش مَه رؤیا موکدی

           ***

قَولِی برگشت اَلَه گِی دَ بهاره

وقتِ لَلَگ دَ دشت و کوه و ساره

برفا او شد سیا یَه کوه و دَرَّه

لَلَک پیرشد ودِیِی کشت و کاره

          ***

مرَه بوگوی کَلو ساده یُوم اَلی

عُصۀِ نَاق، مهَ دیوانه یُوم اَلی

گُل اَرجَای که بَشَه خار نَه موشه

جای شِی دَ دل، مَه بیچَّاره یُوم اَلی

          ***

تو دِق نشو...

تو دِق نَشو اگه اَسموني زندگي آوري شده

سربندا ره كور كدَه و اَو دَ جوي خُشكي شده

زاله گگ توفو كدَه ريخته گُلاي سِو تو ره

دشت دل دَ دمي سيل و قول و بول دِگري شده

آشوناي ندره قريه پُر از غربت و غم

دَ شروشوري بي كسي پندك دل زخمي شده

دست خو نگير زيرسر از عصه كار جور نموشه

خيره باري عُصه ها تُوبكي تُوبكي تُولي شده

واز موشه چِمي اورسي سَوزي قد ميكشه تاكمر

گرچه پيره سوزي و قت قتك پندي شده

بازاَم اَلَي بارو موشه پلوني گل كلو موشه

گرچه برگاي اميد دَ بله قوق بُلبي شده



        نوشته شده در زمستان 1388، بامیان

سلام دَ دوستای خوب مه

مه از سرزمین شجاعان کوهستان، زابلستان، هزارستان بزرگ همرای از شمو در دنیای مجازی دَ ارتباط استم.
بلده شمو شعر می نویسُم، شعرهای به زبونی کاکه و دولی هزارگی، امید دَرِم که مورد قبول ذوق هنر دوست ازشمو قرار بگیرَه.
پس همرای سرزمین شجاعان، فرزند زابلستان؛ هزارستان بزرگ باشید....